De Santa Maria del Rosario kerk, ook bekend als I Gesuati, staat langs de Zattere waterkant in de wijk Dorsoduro in Venetië, Italië. Deze kerk werd in de 18e eeuw gebouwd door de Dominicaanse orde en staat bekend om haar prachtige rococo-interieurs en indrukwekkende fresco's van Giovanni Battista Tiepolo. Met zijn klassieke gevel en rijk versierde interieur is Santa Maria del Rosario een essentiële halte voor bezoekers die geïnteresseerd zijn in Venetiaanse kunst en barokke architectuur.
De wortels van Santa Maria del Rosario gaan terug tot de orde van de Jezuïeten, die in de 15e eeuw een kleine kerk stichtten langs de waterkant van Zattere. De Jezuïetenorde werd echter in 1668 opgeheven en de Dominicanen verwierven het pand in 1670. Aan het begin van de 18e eeuw kon de bestaande kerk niet langer voldoen aan de groeiende behoeften van de Dominicaanse congregatie, wat de bouw van een nieuwe, grotere kerk noodzakelijk maakte.
In 1725 gaf de Dominicaanse orde Giorgio Massari, een prominente Venetiaanse architect, de opdracht om een nieuwe kerk te ontwerpen, gewijd aan de Maagd van de Rozenkrans. Massari's ontwerp was sterk beïnvloed door Andrea Palladio en putte inspiratie uit zijn werk aan San Giorgio Maggiore en Il Redentore. De bouw van Santa Maria del Rosario begon in 1726 en eindigde in 1743, waardoor een kerk ontstond die al snel een centrum voor Dominicaanse spiritualiteit en Venetiaanse cultuur werd.
De gevel van de kerk is een knipoog naar Palladiaanse principes, met een centraal driehoekig fronton ondersteund door Korinthische pilasters. Dit klassieke ontwerp, met zijn strakke lijnen en evenwichtige proporties, creëert een statige entree met uitzicht op het Giudecca kanaal. Het gebruik van witte Istrische steen geeft de gevel een heldere, reflecterende kwaliteit, waardoor het opvalt tegen de achtergrond van het water van Venetië.
De hoofdingang wordt geflankeerd door standbeelden die de vier kardinale deugden- voorzichtigheid, rechtvaardigheid, standvastigheid en matigheid- voorstellen, gemaakt door Venetiaanse beeldhouwers. Deze beelden symboliseren de deugden die de Dominicaanse orde leidden en dragen bij aan de klassieke waardigheid van de buitenkant van de kerk.
Binnen contrasteert de kerk haar klassieke buitenkant met een rijkelijk versierd rococo interieur. Het schip is bekleed met Korinthische zuilen die een gewelfd plafond ondersteunen, terwijl de muren versierd zijn met marmeren altaren en ingewikkelde stucdecoraties. Het ruime, luchtige interieur wordt verlicht door grote ramen waardoor natuurlijk licht de decoratieve elementen van de kerk versterkt.
Het hoofdaltaar is bijzonder opvallend, met vergulde details en een baldakijn dat het belang van het altaar binnen het ontwerp van de kerk benadrukt. Het gebruik van licht en ruimte in het hele interieur weerspiegelt de spirituele nadruk van het Palladiaanse ontwerp en creëert een omgeving die zowel contemplatief als ontzagwekkend is.
De fresco's van Tiepolo zijn het hoogtepunt van Santa Maria del Rosario. Deze werken, voltooid tussen 1737 en 1739, sieren het plafond van het schip en stellen scènes voor die centraal staan in de Dominicaanse spiritualiteit:
Deze fresco's worden beschouwd als enkele van Tiepolo's beste werken en laten zijn vermogen zien om een verhalende vertelling te combineren met decoratieve schoonheid. Ze blijven een belangrijke trekpleister voor kunstliefhebbers die de kerk bezoeken.
Naast de fresco's van Tiepolo heeft Santa Maria del Rosario een aantal opmerkelijke beeldhouwwerken. Het hoofdaltaar, omringd door marmeren beelden en sierlijk houtsnijwerk, dient als middelpunt van het interieur van de kerk. Beeldhouwer Giovan Maria Morlaiter leverde een bijdrage aan veel van de beelden die de altaren sieren. Ze beelden heiligen en bijbelse figuren uit met een karakteristieke dynamiek die de rococosfeer van de ruimte versterkt.
Het gedetailleerde beeldhouwwerk in de kerk is een aanvulling op de architectuur en creëert een samenhangende omgeving waarin kunst en architectuur samenwerken om de spirituele ervaring van de bezoeker te verbeteren.